Χαμένες ώρες

Είναι 4 καταναγκαστικοί τοίχοι. Απειλητικά, άσπρα παραπετάσματα κελιών. Με τρώει αυτό το σπίτι. Ρουφάει κάθε ενέργεια που μπορεί να έχω, ρουφάει όλη μου την έμπνευση,όλη μου την όρεξη για ζωή. Γυρνάω σπίτι από τον μακρύ περίπατο μου και σιγά σιγά γίνομαι ένα με το πάτωμα. Ο χώρος είναι φορτισμένος αρνητικά και μόνο. Όποιος περνάει απ'έξω ανατριχιάζει, και αυτοί που μπαίνουν μέσα μετά από λίγη ώρα επιθυμούν να φύγουν,μη γνωρίζοντας το γιατί. Μα δεν θα σας πώ ψέματα αν σας πώ ότι οι τοίχοι το βράδυ ζωντανεύουν. Δεν θα σας πώ ψέματα αν σας πώ ότι κάθομαι εκεί, σε αυτήν εκεί την γωνία και κλαίω,μέχρι που αποφασίζω να ξεφύγω τρέχοντας! Τότε τρέχω στην πόρτα ακόμα δακρυσμένη και την ανοίγω...μετά δεν θυμάμαι. Ποτέ δεν θυμάμαι. Δεν είμαι σίγουρη αν βγαίνω έξω ή αν μένω εκεί να κοιτάω την χάσκουσα πόρτα που στο σκοτάδι φαίνεται σαν στόμα τέρατος έτοιμη να με φάει. Τα ξημερώματα πια όταν ξυπνάω από την ζάλη και τον τρόμο είμαι στο κρεβάτι μου, σκεπασμένη μέχρι το κεφάλι ακόμα και αν έχει 40 βαθμούς! Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα εκεί, ή πόσες ώρες κοιμόμουν...δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα μετά απο το άνοιγμα της πόρτας. Δεν ξέρω αν βγήκα έξω, δεν ξέρω αν έτρεξα, αν μίλησα με κάποιον άνθρωπο, αν κάποιος με έφερε σπίτι...δεν ξέρω καν πώς μπορεί να ξαναμπήκα σπίτι μου δεδομένου ότι τα κλειδιά του σπιτιού τα έχει μόνο η σπιτονοικοκυρά και μου ανοίγει αυτή κάθε φορά.Αυτές οι συνοικίες είναι επικίνδυνες,κανείς δεν εμπιστέυεται τον διπλανό του πλέον. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κανέναν. Γι'αυτό η σπιτονοικοκυρά αποφάσισε ότι για να μπαίνω σπίτι μου θα χρειάζεται να της ζητάω κάθε φορά τα κλειδιά και να της τα επιστρέφω αμέσως. Ίσως για να μην βγάλω αντίγραφα. Ίσως για να ελέγχει με ποιόν γυρνάω κάθε φορά σπίτι. Άλλωστε αυτή φοβάται ότι όλες οι γυναίκες στα διαμερίσματα της μπορεί να θελήσουν να εκπορνευτούν προκειμένου να ζήσουν. Αλλά όχι εγώ.Εγώ κάθομαι εδώ, σε αυτό το κρύο κουβούκλιο να μετράω τις ώρες που περνάω συνειδητά και τις ώρες που χάνομαι από τον κόσμο.Γιατί ξέρω...ξέρω ότι αν χάσω το μέτρημα θα χαθώ και εγώ η ίδια. Τα έχω σημειωμένα όλα σε αυτό το μικρό βιβλιαράκι. Πρέπει να ξέρω πόσες ώρες χάνω κάθε βράδυ, πόσα εκατοστά κινούνται οι τοίχοι...ποιός με κοιτάει από το απέναντι μπαλκόνι, ποιος μου χτύπησε την πόρτα στις 3 η ώρα το ξημέρωμα για να μου ζητήσει ζάχαρη...Δεν ακούγεται και πολύ φυσιολογικό ε? Και εγώ το ίδιο σκέφτομαι...αλλά δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι ήταν στην φαντασία μου...δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχτώ. Και γι'αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να το αλλάξω.