Ο αρχαιότερος ιός..

(Στη σκηνή, δειλά ξεπροβάλλει ένας άντρας, μαζεμένος και συγκρατημένος.Κλιμακωτή αντίδραση πρός την τρέλα στο τέλος του μονόλογου. Απότομη έκρηξη παράνοιας.)

Είμαι ο απόλυτος ορθολογιστής. Ένα και ένα κάνει δύο. Η δράση, έχει και αντίδραση. Γεννιέσαι και πεθαίνεις. Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Όποιος δεν ξέρει κολύμπι, βουλιάζει. Το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό? Η φιλοσοφία ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο αγαπημένα μου χόμπι. Αλλά δεν άντεχα ποτέ τις πολλές υποθέσεις. Οι πολλές υποθέσεις με αγχώνουν και μου φέρνουν πονοκέφαλο. Αφήστε που..που..που με πιάνει και κάτι όταν δεν μπορώ να φτάσω στη λύση ενός προβλήματος. Με νευριάζει και χάνω τον εαυτό μου!

Αλλά ας τα αφήσω αυτά. Εδώ ήρθα για να αναλύσω το πρόβλημα μου! Ο έρωτας είναι αποτέλεσμα χημικών ενεργειών που γίνονται στον εγκέφαλο. Ορμόνες, φερομόνες, και ένα σωρό άλλα χημικά, τα οποία όλοι συμφωνούν ότι κάνουν κακό στην κοινωνική ζωή του ατόμου, στην ψυχολογική του υγεία, καθώς και στην σωματική του υπόσταση. Συνεπώς, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι πρόκειται για ένα είδος σοβαρότατης αρρώστειας, ενός τραγικού ιού που έχει πλήξει την ανθρωπότητα! Μη μιλήσω για τις εγκεφαλικές λειτουργίες που πυροδοτούνται κάθε φορά που ο άρρωστος αντικρίζει το αντικείμενο λατρείας...μπορούν να παρομοιαστούν με ισχυρές δόσεις ναρκωτικών ουσιών! Δεν είναι πράγματα αυτά να παίζουμε κύριοι! Μιλάμε για επικίνδυνες καταστάσεις που ο Θεός ξέρει που μπορεί να οδηγήσουν!- Όχι ο Θεός δηλαδή... η λογική. Η λογική, η χημεία, και η φυσική. -Που μπορεί να οδηγήσουν, ξαναλέω!? Η υπόσταση του ατόμου θα εξευτελιστεί, θα γειωθεί μπορώ να σας επιβεβαιώσω! Μακρυά από τέτοιου είδους χημικά! Απόλυτη αποχή από κάθε είδους συναίσθημα που έχει να κάνει με την έκκριση ορμονών! Μακρυά από το θηλυκό γένος, κάθε ηλικίας, αν θέλετε την ζωή σας! Για όνομα της Επιστήμης! (Πτώση)

Ουφ...συγχίζομαι. Που θα πάει πλέον αυτή η κατάσταση! Με έχει κάνει να σέρνομαι στα πατώματα. Αλλά, ομολογώ τις αμαρτίες μου, κάθε φορά που την βλέπω νιώθω...νιώθω τον κόσμο και τα αστέρια και κάθε μικρό κόκκο άμμου και όλη την αρμύρα της θάλασσας, όλα τα στοιχεία της φύσης να γονατίζουν μπροστά στην όψη της. Το βάδισμα της είναι το ίδιο με Θεάς, το άρωμα της προκαλεί κάθε φερομόνη στο σώμα μου να έλκεται σαν μαγνήτης πάνω της, τα μάτια της, τα έντονα ηλεκτρισμένα μάτια της. Κάθε πόρρος του σώματος μου επιθυμεί αδιάκοπα να την ακολουθήσει όπου και αν πάει... Εγώ ξέρω όμως. Όλα οφείλονται σε εκείνο τον ιό. Εκείνη την πανούκλα! Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που ανακαλύφθηκε! Οι γονιμοποιήσεις θα έπρεπε να είναι αυστηρά απρόσωπες και επαγγελματικές! Γιατί, κύριοι μου, ποιός θα σας σώσει τώρα από την τραγική σας κατάσταση? Ποιός θα κάτσει να σας γιατρέψει και να σας αφαιρέσει όλες αυτές τις αντιδράσεις που εσείς οι ίδιοι προκαλέσατε στον εαυτό σας?? Να σας απαντήσω εγώ, κύριοι, κανείς! Κανείς απολύτως, κανείς! Με ακούτε? Μείνετε μακρυά όλων τους! Είναι καταραμένα όντα, με απίστευτες δυνάμεις! Κοιτάξτε πως με κατάντησε..(Απότομο κλάμμα) Κοιτάξτε την όψη μου...εγώ...ένας επιστήμονας! Ένας σύγχρονος Einstein!! Κοιτάξτε...(Κλαίει με λυγμούς-καταρρέει..)

Εις τον Έρωτα

Και αν εσύ τώρα δεν αποφασίσεις
Να πάς στο Διάολο και να μή γυρίσεις
Θά ρτωμε καμμιά μέρα στα χοντρά!!!

Για δαύτο...να με λείπεις κουμπαρόπουλο!


Γιατί έτσι!!!

Έμπvευσης, πάνω από Όλα

Όταν ήμουν μικρή, κάθε εικόνα είχε μια σημασία. Είχε νόημα, κίνηση, χρώμα, αέρα..και ταυτόχρονα δεν είχε τίποτα από όλα αυτά. Έβλεπα πράγματα που δεν υπήρχαν πίσω από μουτζούρες και κενές λέξεις. Συναισθήματα πίσω από το τίποτα. Πόνο στη χαρά, ζήλια στο μίσος, φθόνο στην αγάπη, αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε. Κανείς δεν έβλεπε αυτά που έβλεπα.
Στα σύννεφα πάλευε η Αφροδίτη με μία άσχημη μορφή με κέρατα, και η μάχη τελείωνε με την εμφάνιση ενός κροκόδειλου και μιας τεράστιας μέλισσας. Ακολουθούσε ένας λυπημένος δράκος που δεν είχε την ικανότητα να βγάζει φωτιά και ένα παλάτι χωρίς πριγκίπισσα μέσα. Ένας αστροναύτης εμφανιζόταν από το πουθενά και χαιρετούσε όποιον κατάφερνε να διακρίνει την μορφή του πίσω από την περίπλοκη τέχνη που απαιτούσαν τα σύννεφα. Και κανείς δεν έβλεπε ακόμα, αυτά που έβλεπα.
Ο χρόνος πέρασε, η φαντασία μου ευνουχίστηκε πολλές φορές από μια κοινωνία που απαιτεί στυγνή λογική και αυστηρό ορθολογισμό. Και, μα τω Θεώ, είναι τόσο καλή η τεχνική αυτής της κοινωνίας που είχα πειστεί ότι η φαντασία είναι προνόμιο μόνο των ηλιθίων, των τρελών, και των ανίκανων. Η φαντασία είναι το εισητήριο για την καταστροφή και όσοι την έχουν είναι καταραμένοι εκ φύσεως. Υπάρχει όμως ένα μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστάθηκε σε όλη αυτή την μεθοδευμένη προσπάθεια εξάλειψης της.Όμως βγήκε λίγο πιο διαφορετικό από τις προσδοκίες του..και από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Βλέπετε, η φύση, είναι αρκετά περίπλοκη και παιχνιδιάρα. Δεν δέχεται την υπονόμευση της από τον άνθρωπο και δεν χρειάζεται την καλόκαρδη "προστασία" του. Συνεπώς, τσαντισμένη που τολμάει το ανθρώπινο είδος να καταστρέφει τα πιο περίτεχνα γεννήματα της, επικεντρώνεται σε μερικές γενιές, σε μερικές ομάδες, σε μερικά άτομα. Κάποια από αυτά, λόγω της μεγάλης επιρροής της φύσης, τρελάθηκαν εντελώς. Κάποια άλλα απλώς χάθηκαν γιατί απορροφήθηκαν από τον σκοπό τους. Και κάποια άλλα χωρίστηκαν στα 2, μισή επικράτηση της λογικής και μισή της φύσης-φαντασίας. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε που οδήγησε αυτό...


Λόγω των αποτυχημένων -καλλιτεχνικώς- παιδικών μου χρόνων, όλα μου βγαίνουν μαζεμένα, τώρα. Εμένα, όπως και στους μουσικούς της γενιάς μου, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους ζωγράφους, και όλους αυτούς που κανείς δεν τους είπε ότι η φαντασία δεν είναι ιός. Δυστηχώς όμως, τα παράγωγα των καλλιτεχνών, δεν είναι απαραίτητα έμπνευση των υπολοίπων. Δεν αναφέρομαι στους αντιγραφείς-αυτοί είναι όντως ιός για την καλλιτεχνική κοινωνία. Επίσης δεν μιλάω για τους αυτο-αποκαλούμενους καλλιτέχνες που γράφουν 2 άσχετες λέξεις μεταξύ τους και ξαφνικά γίνονται ποιητές. Ούτε τους "μονόχρωμους ζωγράφους" που...ε από τον τίτλο καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και πραγματικά εκτιμώ τον Bob Ross γιατί κατάφερε να προσελκύσει άτομα να δοκιμάσουν την ζωγραφική. Έστω και τυποποιημένα, έστω και μισητά από τους ψευτο-κουλτουριάρηδες καλλιτέχνες, ο Bob Ross συνέβαλλε πραγματικά στο να έρθει σε επαφή ο μέσος άνθρωπος με το αντικείμενο της τέχνης, όποια και αν είναι αυτή. Χωρίς φυσικά να φτάνουμε στο άλλο άκρο-δεν είναι όλοι αρκετά ταλαντούχοι, ή ευνοημένοι από την φύση για να είναι ταυτόχρονα πρωτότυποι, καλλιεργημένοι, και αρκετά ικανοί να μάθουν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία της τέχνης.

Όπως έλεγα λοιπόν, τα γεννήματα της φαντασίας άλλων, δεν είναι απαραίτητα η κινητήρια δύναμη της έμπνευσης κάποιου άλλου. Ο λόγος είναι στο ότι ο καλλιτέχνης επαναπαύεται εύκολα. Η έμπνευση δεν είναι η πανταχού παρών μούσα που θα σώζει πάντα τον καλλιτέχνη από τις δύσκολες στιγμές. Μερικές φορές, πρέπει ο καλλιτέχνης να λειτουργεί και χωρίς αυτήν, απλά και μόνο για να την διατηρήσει στη θέση της. Το ρητό "τρώγοντας έρχεται η όρεξη" δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστό στην περίπτωση μας. Ανάγκασε την να έρθει. Κάνε την δέσμια σου.Και δυστηχώς, το να αντικρίζει ένας ζωγράφος τα έργα ενός άλλου γνωστού ζωγράφου ψάχνωντας για έμπνευση, δεν θα αποδώσει πουθενά, εκτός αν είναι στην αρχή της εμφάνισης του. Όλοι, στην αρχή είχαμε ώς βάση τα ήδη υπάρχων αντικείμενα δημιουργίας. Από ένα σημείο και μετά όμως, δεν αποδίδουν. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μειώνουν έστω και υποσυνείδητα την αυτοπεποίθηση του καλλιτέχνη, στέλνοντας την έμπνευση του στο πυρ το εξώτερον. Και η διατήρηση της είναι το πιο σημαντικό από ο,τιδήποτε άλλο, γιατί άπαξ και αυτή εξαφανιστεί, ο καλλιτέχνης νεκρώνεται ψυχικά. Από εκείνη την στιγμή, θεωρείται απών, και συνεπώς, ανίκανος να ξαναβρεί τον ίδιο του τον εαυτό.


Φίλοι καλλιτέχνες, έμπνευσης πάνω από όλα. Από όλα.