Έμπvευσης, πάνω από Όλα

Όταν ήμουν μικρή, κάθε εικόνα είχε μια σημασία. Είχε νόημα, κίνηση, χρώμα, αέρα..και ταυτόχρονα δεν είχε τίποτα από όλα αυτά. Έβλεπα πράγματα που δεν υπήρχαν πίσω από μουτζούρες και κενές λέξεις. Συναισθήματα πίσω από το τίποτα. Πόνο στη χαρά, ζήλια στο μίσος, φθόνο στην αγάπη, αλλά κανείς δεν το καταλάβαινε. Κανείς δεν έβλεπε αυτά που έβλεπα.
Στα σύννεφα πάλευε η Αφροδίτη με μία άσχημη μορφή με κέρατα, και η μάχη τελείωνε με την εμφάνιση ενός κροκόδειλου και μιας τεράστιας μέλισσας. Ακολουθούσε ένας λυπημένος δράκος που δεν είχε την ικανότητα να βγάζει φωτιά και ένα παλάτι χωρίς πριγκίπισσα μέσα. Ένας αστροναύτης εμφανιζόταν από το πουθενά και χαιρετούσε όποιον κατάφερνε να διακρίνει την μορφή του πίσω από την περίπλοκη τέχνη που απαιτούσαν τα σύννεφα. Και κανείς δεν έβλεπε ακόμα, αυτά που έβλεπα.
Ο χρόνος πέρασε, η φαντασία μου ευνουχίστηκε πολλές φορές από μια κοινωνία που απαιτεί στυγνή λογική και αυστηρό ορθολογισμό. Και, μα τω Θεώ, είναι τόσο καλή η τεχνική αυτής της κοινωνίας που είχα πειστεί ότι η φαντασία είναι προνόμιο μόνο των ηλιθίων, των τρελών, και των ανίκανων. Η φαντασία είναι το εισητήριο για την καταστροφή και όσοι την έχουν είναι καταραμένοι εκ φύσεως. Υπάρχει όμως ένα μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστάθηκε σε όλη αυτή την μεθοδευμένη προσπάθεια εξάλειψης της.Όμως βγήκε λίγο πιο διαφορετικό από τις προσδοκίες του..και από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Βλέπετε, η φύση, είναι αρκετά περίπλοκη και παιχνιδιάρα. Δεν δέχεται την υπονόμευση της από τον άνθρωπο και δεν χρειάζεται την καλόκαρδη "προστασία" του. Συνεπώς, τσαντισμένη που τολμάει το ανθρώπινο είδος να καταστρέφει τα πιο περίτεχνα γεννήματα της, επικεντρώνεται σε μερικές γενιές, σε μερικές ομάδες, σε μερικά άτομα. Κάποια από αυτά, λόγω της μεγάλης επιρροής της φύσης, τρελάθηκαν εντελώς. Κάποια άλλα απλώς χάθηκαν γιατί απορροφήθηκαν από τον σκοπό τους. Και κάποια άλλα χωρίστηκαν στα 2, μισή επικράτηση της λογικής και μισή της φύσης-φαντασίας. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε που οδήγησε αυτό...


Λόγω των αποτυχημένων -καλλιτεχνικώς- παιδικών μου χρόνων, όλα μου βγαίνουν μαζεμένα, τώρα. Εμένα, όπως και στους μουσικούς της γενιάς μου, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους ζωγράφους, και όλους αυτούς που κανείς δεν τους είπε ότι η φαντασία δεν είναι ιός. Δυστηχώς όμως, τα παράγωγα των καλλιτεχνών, δεν είναι απαραίτητα έμπνευση των υπολοίπων. Δεν αναφέρομαι στους αντιγραφείς-αυτοί είναι όντως ιός για την καλλιτεχνική κοινωνία. Επίσης δεν μιλάω για τους αυτο-αποκαλούμενους καλλιτέχνες που γράφουν 2 άσχετες λέξεις μεταξύ τους και ξαφνικά γίνονται ποιητές. Ούτε τους "μονόχρωμους ζωγράφους" που...ε από τον τίτλο καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και πραγματικά εκτιμώ τον Bob Ross γιατί κατάφερε να προσελκύσει άτομα να δοκιμάσουν την ζωγραφική. Έστω και τυποποιημένα, έστω και μισητά από τους ψευτο-κουλτουριάρηδες καλλιτέχνες, ο Bob Ross συνέβαλλε πραγματικά στο να έρθει σε επαφή ο μέσος άνθρωπος με το αντικείμενο της τέχνης, όποια και αν είναι αυτή. Χωρίς φυσικά να φτάνουμε στο άλλο άκρο-δεν είναι όλοι αρκετά ταλαντούχοι, ή ευνοημένοι από την φύση για να είναι ταυτόχρονα πρωτότυποι, καλλιεργημένοι, και αρκετά ικανοί να μάθουν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία της τέχνης.

Όπως έλεγα λοιπόν, τα γεννήματα της φαντασίας άλλων, δεν είναι απαραίτητα η κινητήρια δύναμη της έμπνευσης κάποιου άλλου. Ο λόγος είναι στο ότι ο καλλιτέχνης επαναπαύεται εύκολα. Η έμπνευση δεν είναι η πανταχού παρών μούσα που θα σώζει πάντα τον καλλιτέχνη από τις δύσκολες στιγμές. Μερικές φορές, πρέπει ο καλλιτέχνης να λειτουργεί και χωρίς αυτήν, απλά και μόνο για να την διατηρήσει στη θέση της. Το ρητό "τρώγοντας έρχεται η όρεξη" δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστό στην περίπτωση μας. Ανάγκασε την να έρθει. Κάνε την δέσμια σου.Και δυστηχώς, το να αντικρίζει ένας ζωγράφος τα έργα ενός άλλου γνωστού ζωγράφου ψάχνωντας για έμπνευση, δεν θα αποδώσει πουθενά, εκτός αν είναι στην αρχή της εμφάνισης του. Όλοι, στην αρχή είχαμε ώς βάση τα ήδη υπάρχων αντικείμενα δημιουργίας. Από ένα σημείο και μετά όμως, δεν αποδίδουν. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μειώνουν έστω και υποσυνείδητα την αυτοπεποίθηση του καλλιτέχνη, στέλνοντας την έμπνευση του στο πυρ το εξώτερον. Και η διατήρηση της είναι το πιο σημαντικό από ο,τιδήποτε άλλο, γιατί άπαξ και αυτή εξαφανιστεί, ο καλλιτέχνης νεκρώνεται ψυχικά. Από εκείνη την στιγμή, θεωρείται απών, και συνεπώς, ανίκανος να ξαναβρεί τον ίδιο του τον εαυτό.


Φίλοι καλλιτέχνες, έμπνευσης πάνω από όλα. Από όλα.