καρδιά μου,
αργοσβήνει σαν κέρινα φτερά.
Και καθώς γερνάει,
ψυχή μου,
λιώνει πάνω στης φαντασίας τα μάτια.
Τα σφαλίζει με μαύρο χρώμα,
μυαλό μου,
τα απομονώνει από την μουσική των ουρανών.
Πνεύμα, νόηση, σκέψη, όλα αθάνατα μα,
κορμί μου,
θνητό, γηρασμένο και παλιό.
Και τι προσπάθεια να κάνω, πές μου,
πληγή μου,
σ' ένα κόσμο τόσο μάταιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου