"Yet if hope has flown away,
In a night, or in a day,
In a vision or in none,
Is it therefore the less gone?"

-E. A. Poe

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Με καπνό, αλκόολ και ψέμα.

Είχε πάει 4 και 12 και εγώ κυκλοφορούσα σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι μου, με ένα μεγάλο νεροπότηρο, γεμάτο τσικουδιά. Όχι, αυτό είναι ένα ψέμα. Στο δεξί χέρι μου κρατούσα ένα μαγνητόφωνο και στο αριστερό το μπουκάλι ολόκληρο της τσικουδιάς. Ένα πλαστικό μπουκάλι νερού που περιείχε την γνωστή τσικουδιά, σπιτικής παραγωγής, ελαχίστως νερομένη, με ένα αδιάψευστο άρωμα καθαρού οινοπνεύματος. Αυτό λοιπόν ήταν το χθεσινό μου βράδυ που, τρελή, σηκώθηκα το χάραμα από το κρεβάτι μου για να νιώσω την δροσιά της νύχτας, ανοίγοντας όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του διαμερίσματος μου. Μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό, αλλά όταν δεν κοιμάσαι καλά το μυαλό σου παίρνει απότομες στροφές. Δημιουργείς αναμνήσεις που θεωρείς ότι ανακαλείς και πάνω σε αυτές χτίζεις συμπεράσματα από παράλλογες νοήσεις πραγματικότητας. Υποθέτω ότι οι τάσεις φυγείς με οδήγησαν στο μπαλκόνι, καθισμένη οκλαδόν με ένα άτεχνα στριμμένο τσιγάρο. Δεν καπνίζω.
Και αυτό είναι ψέμα. Καπνίζω. Και μάλιστα πολύ. Γι' αυτό έχω παντού τασάκια στο σπίτι, στάχτες πεταμένες εδώ και εκεί, κάνοντας το διαμέρισμα να μοιάζει με αποτυχημένο πίνακα του Πικάσο. Είναι η υπενθύμηση ότι έχω γεράσει. Δεν χρειάζομαι καθρέφτες στο σπίτι, τους έχω σπάσει ή κρύψει όλους. Ξέρω ότι το πρόσωπο μου είναι αυλακωμένο από ρυτίδες και πληγές, μαύρους κύκλους και ματωμένα μάτια. Ποιό το νόημα να αρνούμαι την αλήθεια, θα με κυνηγάει όπου και αν πάω. Οι περασμένες δόξες έχουν μείνει πάνω στους τοίχους να μου θυμίζουν την ομορφιά των νιάτων και της δόξας που κάποτε είχα. Αχ και οι νύχτες εδώ είναι ατελείωτες. Το ξέρεις ότι το φεγγάρι κάθε βράδυ με κοιτάζει περιπαικτικά και γελάει με εμένα?
Το μαγνητόφωνο είχε πέσει δίπλα μου, και εγώ είχα ακόμα αγκαλιά την τσικουδιά βγάζοντας πρόστυχα καπνό. Απλά ευχόμουν να ξημερώσει για να καταφέρω επιτέλους να κοιμηθώ. Όχι, είναι και αυτό ένα από τα ψέματα μου. Πρέπει να ελέγξω τον εαυτό μου. Έχω χτίσει τα πάντα σε ένα ψέμα και κάθε φορά που το συνειδητοποιώ καταρρέω. Δεν ήθελα να ξημερώσει. Ήθελα να απορροφηθώ από την νύχτα, να γνωρίσω τους δικούς της καπνούς και να εισβάλω στα κόκκινα φώτα της. Ήθελα να νιώσω όπως παλιά, όπως τότε που είχα νόημα και σκοπό, ένα προορισμό. Ήθελα να βγώ έξω στον δρόμο, σαν χαμένη, και να δώ τον εαυτό μου να με ακολουθεί με όλα μου τα χαρτιά, τους πίνακες, την έμπνευση μου, που έδιναν νόημα στο παρελθόν. Το ήθελα όμως. Και το ήθελα πολύ περισσότερο από το να δώ τα φλεγόμενα μάτια του από το απέναντι μπαλκόνι.
Και αυτό, είναι ψέμα.


Δεν υπάρχουν σχόλια :