Μα είμαστε όλοι βασανισμένοι...

Κρυβόμαστε στις σκιές και ελπίζουμε οι φόβοι μας, να μην μας ακούσουν όταν αναπνέουμε. Βγαίνουμε με το πρώτο φώς της μέρας και τρέχουμε να προλάβουμε για να γυρίσουμε πρίν βραδιάσει, στο κελί μας. Εκεί, εκεί που κλείνουμε τους εαυτούς μας, γιατί οι φόβοι κυκλοφορούν χωρίς κλειδιά.Αυτό που μας ξεφεύγει όμως είναι το γεγονός ότι μερικοί από εμάς, όταν το θέλησαν, βγήκαν μεσάνυχτα από το κελί τους και επιβίωσαν. Κανένας φόβος δεν τους καταδίωξε, και αν τόλμησε να το κάνει, έγινε καπνός και κλειδώθηκε οικειωθελώς ο ίδιος στο κελί του κρατουμένου.
Η αντιστροφή των ρόλων σίγουρα θα παρομοιάστηκε το ξημέρωμα με απελευθέρωση, αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ο φόβος δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ.
Ο φόβος δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί αλλιώς παρά μόνο από το παρελθόν. Δεν είναι δειλεία, αλλά καχυποψία. Οφείλουμε να φοβόμαστε,μαθαίνουμε να το κάνουμε. Είναι το αίσθημα του κινδύνου που υπάρχει έμφυτα μέσα μας και προσπαθεί να μας προειδοποιήσει να μην πράξουμε αυτό το κάτι, αυτό που θα μας σκοτώσει. Αν όμως, στον μύθο του Πλάτωνα, ο πρώτος δέσμιος που ξέφευγε φοβόταν το φώς, και ο οργανισμός του, του έλεγε να οπισθοχωρήσει, δεν θα έφευγε ποτέ από την σπηλιά. Σίγουρα κάθε ίνα του κορμιού του δεσμίου φώναζε και ούρλιαζε ότι ο ήλιος καίει, ότι το δέρμα του θα ξεσπάσει σε φλόγες, ότι η καρδιά του θα εκραγεί και ότι ο ίδιος θα πεθάνει στα πρώτα 5 βήματα.
Μα είμαστε όλοι βασανισμένα πλάσματα και δεν γνωρίζουμε ότι αντέχουμε τον πόνο αυτό, τον ίδιο πόνο που ένιωσε ο δέσμιος του Πλάτωνα. Αντέχουμε να τον ζήσουμε ξανά και ξανά μέχρι να μάθουμε να ξεπερνάμε τα όρια, μέχρι να μάθουμε ότι το να βαδίζουμε στο σκότος δεν μας βλάπτει. Είναι ο πόνος της μετάβασης και τίποτα περισσότερο. Είναι ο φόβος του πόνου που μας κρατάει πίσω με τη βία. Και κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε ότι ο πόνος είναι σύμμαχος και όχι αντίπαλος μας.