Η παραίτηση του συγγραφέα

Είναι πραγματικά λυπηρό που τόσες κόλλες μένουν κενές και εσύ ποτέ δεν ξέρεις πότε και πώς να ξεκινήσεις. Ακόμα πιο λυπηρό είναι και που όταν ξεκινάς μένεις μετέωρος πάνω από τα σβησμένα σου. Είναι η άρνηση να δεχτείς ότι όλα έχουν αλλάξει αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς σε έχει απογοητεύσει πιο πολύ από όλα, ο εαυτός σου ή μήπως τα υπόλοιπα? Και τι είναι τα υπόλοιπα?

Στηρίζεις το κεφάλι σου στα χέρια και καταρρέεις χαμένος στο λαβύρινθο των όσων δεν μπορείς να πείς. Υποτίθεται όμως ότι εσύ μπορούσες πάντα να εκφράζεσαι ελεύθερα και συνειδητά στο γράψιμο σου.  Αντίθετα με το παρελθόν τώρα είσαι φιμωμένος. Δεμένος χειροπόδαρα, ούτε καν αλληγορία δεν μπορείς να φτιάξεις! Κοίτα σε στον καθρέφτη, κοίτα τι ράκος που κατέληξες! Που είναι τα περασμένα σου μεγαλεία, οι πόλεις, τα ρομάτζα, οι ανείπωτοι τρόμοι και φόβοι τις νύχτες? Σε τι κρεβάτια θυσίασες τα όνειρα σου, συγγραφέα, σε τι χαμένα στενά έχασες την επιθυμία σου για καταξίωση και αξιοπρέπεια? Ποιός ρούφηξε από μέσα σου κάθε δύναμη, κάθε ασπίδα, κάθε ίχνος ζωής? Κλάψε συγγραφέα, γιατί τώρα κανείς δεν θα σε σώσει. Ούτε οι στάχτες από το τασάκι,ούτε τα άδεια μπουκάλια, ούτε καν η συντροφία. Τώρα είσαι στα χέρια της μοναξιάς.

Με ακούς? Κοίτα πώς είσαι! Κοίτα! Δεν έχει πάτο το βαρέλι για σένα? Δεν έχει τέλμα η κάθοδος της απαξίωσης! Α, κοίτα. Κάνεις πως δεν ακούς...Εγώ όμως δεν ήρθα για να φύγω με άδεια χέρια. Εγώ ήρθα για να σε πάρω μαζί μου. Και αλήθεια, δεν πρόκειται να φύγω όσο και αν με αγνοείς, όσο και αν κάνεις ότι δεν με ακούς. Μπορεί να μην μπορώ να σε φέρω με την βία, μπορεί να είμαι ανίκανη επαφής αλλά μπορώ να σε πληγώσω πάρα πολύ. Μην με δοκιμάσεις σε παρακαλώ. Μην με φέρεις σε εκείνο το σημείο.

Μην ανάβεις τσιγάρο ανθρωπάκο, εκεί που πάμε δεν έχει τασάκια.Τι λές? Θέλεις να μείνεις εδώ? Μα πριν λίγο δεν με φώναξες? Επικαλέστηκες με φανερή οργή την αυθεντία μου και τώρα με διώχνεις? Αυτά δεν γίνονται, εγώ καλέστηκα και θα ανταμειφθώ και ας πάρει όλο το βράδυ. Θέλεις να μιλήσουμε, να σε βοηθήσω να το δεχτείς πιο εύκολα? Όχι? Τώρα δεν θα μου μιλάς καθόλου?

Εντάξει λοιπόν...δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή. Κοίτα και τις δικές σου επιλογές και σε παρακαλώ μην αρχίσεις να παραληρείς. Τιποτένιες πράξεις χωρίς σημασία, αποφάσεις παρμένες χωρίς λόγο...Μη σβήνεις τα φώτα!! Δεν θα εξαφανιστώ ούτε θα με τρομάξει το σκότάδι. Ανήκω στο σκότος του, όπως και εσύ. Παιδί του είσαι και αγαπημένο τέκνο. Έλα...έλα σταμάτα να κλαίς. Ω έλα εδώ...έχω έναν ώμο και για σένα. Ξέρω ότι θυσιάστηκες. Ξέρω ότι πονάς. Αλλά δεν θα σε αγαπήσει πότε όσο σε αγαπάει η τέχνη. Είναι ανίκανη να το νιώσει αυτό το αίσθημα όπως όλοι οι απλοί άνθρωποι. Έπρεπε και εσύ να αγγίξεις την ευτυχία για να καταλάβεις ότι μόνο δυστυχία κρύβει στις πτυχές της. Έπρεπε να χαιδέψεις τα μαλλιά της και να γευτείς την γλυκιά της μυρωδιά για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν θα σου ανήκει ποτέ όπως σου ανήκει αυτή η πένα και αυτό το χαρτί. Η ευτυχία φίλε μου είναι δίκοπο μαχαίρι. Ποτέ δεν επεφύλασε κάτι αποκλειστικά καλό. Το είδες και μόνος σου ότι μόνο κακό σου έχει κάνει. Έλα, έλα μαζί μου συγγραφέα...πάμε κάπου που ανασφάλεια δεν υπάρχει και θα έχεις ότι χρειάζεσαι. Θα είναι δίπλα σου μονάχα αυτοί που σε νοιάζονται. Θα είμαι και εγώ, πιστή σου φίλη, η μοναξιά..Θα έχεις όλο τον χώρο δικό σου για να γράφεις, για να πονάς, για να τρέφεις την πληγή σου...έλα...έλα...έλα...