Αγαπημένα Vol.2

Πρέπει να καταλάβετε, ότι εγώ νιώθω τύψεις όταν δεν γράφω στο σεντόνι αυτό που βλέπετε. Γι' αυτό αν το δούμε και λίγο αναλογικά, το 1/5 του blog είναι άσχετες αναρτήσεις ή αναρτήσεις όπως αυτή που ετοιμάζομαι να κάνω, που δηλαδή δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, αλλά έχουν κάτι το ελάχιστο έτσι για το καλό. Πάμε λοιπόν να δούμε τα αγαπημένα σε δεύτερη version. Και όπως είχα υποσχεθεί, αυτή η φορά θα έχει πιο πολύ ανάλυση. Μην πάρετε πολύ σοβαρά την σειρά ταξινόμησης, είναι (περίπου) χρονικά και σημασιολογικά άσχετη.Ready? Set...GO!


SOUNDTRACKS


Ξεκινάω με τα αγαπημένα των αγαπημένων, ώ αγαπημένα και λατρείες και καμμένες μπαταρίες, ξέρετε εσείς τώρα..
Συγγνώμη παιδιά αλλά ΔΕΝ γίνεται να μην ξεκινήσω με animes. Απλά ΔΕΝ γίνεται. Πρώτο και καλύτερο το εισαγωγικό τραγούδι του Death Note.


What's up people!





Δεύτερο έρχεται το Elfen Lied..ε τί περιμένατε?
Lilium.





Προσπερνώντας τα animes πάμε σε ταινίες..Είναι μέσα και η Amelie, The Godfather, Psycho κτλπ..αλλά είναι η απόλυτη ΕΠΙΚΙΛΑ το Queen of the Damned! Και ας λέτε ότι θέλετε για την ταινία! :P





Συνεχίζοντας...εγώ δεν φεύγω από εδώ αν δεν ακούσετε το soyndtrack από την ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΑ Vampire the Masquerade-Bloodlines! Δεν φεύγω λέμε! Θα κάτσεις να το ακούσεις, πάει και τελείωσε!





Και σεβασμός και στο κομμάτι γιατί ήταν το πρώτο που άκουσα από Tiamat. Τέλος οι πορώσεις.Προχωράμε λοιπόν σε...


ΕΛΛΗΝΙΚΑ


Εδώ τώρα πρέπει να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω. Πάρα πολλά όμως. Είμαι ένα μικρό κοριτσάκι, με κοτσιδάκια, κόκκινα μποτάκια και κόκκινο φουστανάκι, με μια φραουλοτσαντούλα και φιογκάκια, που πάει στο νηπιαγωγείο. Κάθε μέρα ακολουθεί μια προκαθορισμένη διαδρομή. Κάθε μέρα, ο οδηγός επιλέγει ένα συγκεκριμένο σταθμό. Κάθε μέρα ο μαλάκας που έπαιζε εκείνη την ώρα έβαζε τις ίδιες παπαριές, την ίδια ώρα με την ίδια σειρά. Ε τι να κάνω...μου έμειναν στο μεγάλωμα! Πάμε να δούμε τι θυμόμαστε τώρα...


Μην ξαναρθείιιιις από την δουλειάααα, δεν το αντέεεχωωωω...





Το άλλο το επικό...σχολιάστε ελεύθερα τώρα...


Σαν να μην πέρασε μια μεράαααα...





Και φυσικά...που πάμε χωρίς ποδήλατα?





Νιώθω σαν να με βλέπω σε ταινία...Ποδηλατάκι,χωριουδάκι το καλοκαίρι...και άιντε για να σκίσουμε τα γόνατα μας και να σπάσουμε τα κεφάλια μας όπως μόνο εμείς ξέρουμε!


Δεν προχωράμε, χωρίς να αφιερώσουμε ένα έστω κομμάτι στους Πυξ Λάξ. Γιατί όλοι τους μάθαμε, όλοι τους αγαπήσαμε, και όλοι τους μισήσαμε που μας ρίξανε στα βάθη των Ταρτάρων εκείνη τη μέρα που ο Γιωργάκης αποφάσισε ότι του αρέσει τελικά η Αντωνούλα, ή αντίστροφα, τη μέρα που η Αντωνούλα ανακάλυψε και τα υπόλοιπα αγοράκια της τάξης.
Ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα από αυτούς. Ησυχία και σεβασμός.





Tα επόμενα χρόνια, έτυχε να πέσω σε έναν απίστευτα ταλαντούχο άνθρωπο, με απίστευτο μυαλό, και αστείρευτη όρεξη και ιδέες. Είχε πάθος με τα  κλασσικά κομμάτια, τα κλασσικά ρεμπέτικα και λαικά, ελαφριά και βαριά, αυτά που παιζόντουσαν τότε σε παλιές ταινίες,τα πάντα. Ήταν τότε καθηγητής μουσικής, μου έμαθε τα πρώτα βήματα στην κιθάρα και τις πρώτες νότες στα φωνητικά. Αφιέρωμα λοιπόν εκεί, στον άνθρωπο που χωρίς αυτόν άποψη δεν θα υπήρχε. Και αν υπήρχε θα ήταν μιδαμινή, αδιάφορη, και ελειπής.



Και πάμε επιτέλους στο ζουμί..


ROCK/METAL/GOTHIC/ FUCKED UP


Περνάω χρονικά το δημοτικό όσο πιο γενικά μπορώ.Γιατί εκεί ήταν η απόλυτη μουσική καταστροφή με τα απόλυτα μουσικά σκουπίδια.Είπαμε να κάνουμε αναδρομή στο παρελθόν, όχι να σοδομίσουμε το blog. Πάμε γυμνάσιο λοιπόν.
Εκεί έχει πολύ ζουμί. Είναι η περίοδος που λές: Μεγάλωσα-ακόμα και αν δεν μεγάλωσες-και θέλω να ψαχτώ περισσότερο! Σταματάς λοιπόν να φωνάζεις όλη μέρα προς τον απέναντι τοίχο "Κλείσε τους αναθεματισμένους Scorpions/Evanescence/Metallica. Όλη μέρα τους ακούς, έλεος!" και αποφασίζεις να ψάξεις τα αρχεία που τσάμπα είχαν φορτωθεί στον υπολογιστή σου από τόοοοοοτε, από έναν μπαμπά που είχε ελπίδες για την κορούλα του ότι κάποια μέρα θα μάθει να ακούει μουσική. Οπότε εκεί ανακαλύπτεις λίγο Savatage, Jimmy Hendrix, Rolling Stones, Nirvana, Deep Purple, Pink Floyd και άλλους τέτοιους θρύλους, και δεν ξέρεις κανέναν και τίποτα οπότε για να τα μάθεις και να τα εμπεδώσεις, τα βάζεις όλα σε μια λίστα και τα ακούς επί μέρες! Μερικά δεν σε ψήνουν, άλλα σε στέλνουν στα ουράνεια, άλλα σου είναι αδιάφορα και άλλα σε κάνουν να σκεφτείς, πράγμα πρωτόγνωρο γιατί ποτέ δεν σε έβαζε σε σκέψεις ούτε ο Ρουβάς ούτε η Παπαρίζου! ¨Ουάου" αναφωνείς. "Τελικά η μουσική δεν είναι τόσο χάλια!"
Και που να ήξερες....


To πρώτο ήρεμο και καλούλι τραγουδάκι που άκουσαν ποτέ τα όμορφα αυτάκια μου ήταν από τους Three Days Grace. Οι τύποι είναι το ΜΟΝΟ συγκρότημα που ΠΟΤΕ δεν με απογοήτευσε. Ποτέ όμως. Φόρος τίμής λοιπόν εδώ:



Και ας μην βρήκα καλή version..anyways.




Εκτός από τα κλασσικά και πολυταξιδεμένα, είπαμε, Scorpions, Metallica, Deep Purple κτλπ, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η πρώτη δίκη μου,ατομική ανακάλυψη στο βαρύ και ασήκωτο ήταν οι Cradle Of Filth. Δεν κάνω πλάκα. Ήταν η ανακάλυψη του αιώνα, βρήκα μουσική που χτυπάει! Το πρώτο, επικό, τραγούδι λοιπόν δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το...


Babylon AD



Το video clip με είχε φρικάρει, ήμουν και μικρό, που να ήξερα. Αλλά η μουσική γαμούσε και έσκιζε!
Απότι καταλάβατε, φτάσατε στο σημείο που άνοιξαν οι ασκοί του Αιώλου..


Ήθελα κραυγές, καφρίλες, drums, ακατάπαυστα και ακατανόητα λόγια..Ήθελα την φωνή του Dani!
Μέχρι που γνώρισα τους Evergrey! Ωωωωω υπάρχουν και άλλα είδη εκτός από αυτά που βρήκα!! Ουάου, γιούχου, χίπ χέι χόου! Υπάρχει και κάτι που λέγεται Progressive!


Nosferatu!



Το είχα βρεί τελείως τυχαία,(έτσι όπως βρίσκω πάντα μουσική δηλαδή) και με είχε πορώσει απίστευτα η καθαρότητα φωνή του τύπου σε συνδιασμό με την μαυρίλα που ήθελε ελεγμένα να περάσει. Ήταν ανεπανάληπτο ακουστικό νέκταρ. Και λίγο λίγο, άρχισα να έρχομαι πιο κοντά σε ένα ΜΕΓΑΛΟ κεφάλαιο, αμφιλεγόμενο, το οποίο εγώ προσωπικά το αποκαλώ gothiες.


Αυτό το κεφάλαιο, υπερπήδησε την Metal/heavy metal/ classic metal/thrash metal/ και με κατέληξε σε Doom,Ambient, Gothic, Post Punk, Death/Black και δεν συμμαζεύεται. Δεν μου αρκεί πλέον η Rock, δεν με καλύπτουν τα screams, δεν μπορώ να ακούω πλέον από τον απέναντι τοίχο ήρεμα τραγουδάκια που προσπαθούν να ανεβάσουν λίγο την ένταση αλλά δεν τους κάθεται. Θέλω την αναγέννηση, θέλω επικίλες, βαμπίρια, σπαθιά και αίματα, όρκς να κατεβαίνουν από τις πλαγιές και φωτιές σε χωράφια. Ναι ξέρω το Drakan με επηρρέασε, αλλά το ήθελα! Εκεί λοιπόν, ανακάλυψα τους Arcana.





Κανείς δεν τους ήξερε, κανείς δεν τους ξέρει, και όμως οι τύποι είναι απίστευτοι! Μια από τις καλύτερες και αυθεντικότερες μορφές που έχει το Ambient, ταξίδι σε χώρες και σε μέρη που ούτε τις φαντάζεσαι, νοητικές περιπλανήσεις. Πραγματικό ναρκωτικό.
Έρχεται μια περίοδος στασιμότητας, κατακάθεται πάνω μου, γιατί ένιωθα πολύ καλυμμένη με αυτούς, γεμάτη με τα κλασσικά που ακούμε όλοι στις εφηβείες μας, πολύ εντάξει με τον εαυτό μου και το επίπεδο που είχα. Είχα αποφασίσει τι θέλω, τι κάνω, που πάω που βαδίζω. Και έμεινα εκεί για περίπου ενάμιση χρόνο, χωρίς να το θέλω και χωρίς να το καταλάβω.
Το μεγάλο μπάμ λοιπόν, βγήκε με Nightwish. Γιατί ποιός αντέχει μόνο ambient και ambient και ambient.
Κανείς. Πάρε λοιπόν Tarja να χορτάσεις. Αργότερα θα τσαντιστείς, θα χτυπιέσαι, θα νευριάσεις που η Tarja έφυγε, αλλά θα την ξαναβρείς σε ατομικό δίσκο και θα ηρεμήσεις.





Σε κάποια φάση, νομίζω πιο πρίν από το progressive,θα τύχει και θα πάς σε μια συναυλία το 2008, όπου θα παίζουν οι Paradise Lost. Τους ήξερες μόνο από δισκάκια και τραγουδάκια τυχαία αλλά εκεί θα γίνεται χαμός και θα γνωρίσεις για πρώτη και τιμημένη φορά από κοντά κάτι που μοιάζει με Doom. Οπότε καταλήγεις κάπως...έτσι...




Άστα να πάνε ε? Και όμως ακόμα οι Yearing με εξιτάρουν. Από εδώ και κάτω, θα αφιερώνω για τα επόμενα χρόνια όλο μου το χρόνο σε ακουστικά και ψάξιμο..και θα καταλήξω σε οπερετικές φωνές, darkίλες που θα μου θυμίζουν κάστρο στην Τρανσυλβανία, αίματα και ρουφήγματα, μπόλικες αλλαγές, και ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ πορώσεις ανά καιρούς. Αλλά αυτά δεν αποτελούν παρελθόν, οπότε δεν αναφέρονται καθόλου σε αυτήν την ανάρτηση.
Σε άλλη ανάρτηση θα τα φάτε καλά-καλά. Δεν γλιτώνετε.
Και αφού βλέπω την ζωή μου να περνάει σαν ταινία με videoclip από μπροστά μου, και συγκινήθηκα πανάθεμα με..λέω να σας αφήσω να κάνετε και εσείς μια μουσική βουτιά στο παρελθόν μιάς άγνωστης που ούτε το όνομα της δεν ξέρετε,και πιθανότατα στο δικό σας παρελθόν.

Καλό ταξίδι!