Τα βράδια φοβάμαι και την σκιά μου. Μην με ρωτάς γιατί, δεν έχω ιδέα. Με κατακλύζουν όλοι αυτοί οι παράλογοι φόβοι περί ποντικιών, εντόμων και ψυχών. Το σπίτι μου έχει περάσει από τα πρώτα δύο, για το τρίτο δεν ξέρω. Γι' αυτό και το αποκαλώ παράλογο φόβο. Σαν μια αίσθηση κάποιος να σε κοιτάει από τα σκοτάδια της κουζίνας μέσα στο δωμάτιο. Σηκώνεσαι να κλέισεις την πόρτα και μετά ακούς ανύπαρκτους θορύβους. Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο να πιστέψω, τα ποντίκια, οι κατσαρίδες ή ανύπαρκτες οντότητες είναι αυτά που κάνουν τον θόρυβο? Φάκες έχω, δεν μπορεί θα το πιάσει το ποντίκι. Για τις κατσαρίδες έχω προνοήσει και έχω ψεκάσει το σπίτι και το μπαλκόνι. Για τις ψυχές δεν ξέρω. Νομίζω απλά ότι συνεχίζουν να με περιμένουν μέχρι τα ξημερώματα, να με βρούν αδύναμη πίσω από τις σκιές και να με καταβροχθίσουν. Να φάνε κάθε τελευταία ίνα της ύπαρξης μου και να με εξαφανίσουν δια παντός. Ή ίσως να με κάνουν και εμένα απειλή για την ανθρωπότητα. Ή ίσως να με τραβήξουν από το σώμα μου και μπεί κάποια από εκείνες στο δικό μου καλούπι.
Γι αυτό έχω ζωγραφίσει στην κοιλιά μου ένα μεγάλο Χ και όποτε κάνω μπάνιο και φεύγει, το ξαναζωγραφίζω. Να ξέρουν ότι από εκεί θα πρέπει να περάσουν την ψυχή μου για να βγεί από το σώμα μου και ότι από εκεί πρέπει να μπούν για να πάρουν τον έλεγχο. Αυτό που δεν τους έχω όμως δείξει, είναι πώς θα ξαναφύγουν από το σώμα μου. Γι'αυτό όταν με τραβήξουν μέσα από αυτήν την κόλαση της ύπαρξης και της οντότητας, να πρέπει να μείνουν αιώνια με τις φωνές στο κεφάλι μου και τον εγκέφαλο μου. Και ετούτη θα είναι η τιμωρία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου