Περνούσα έναν τυχαίο δρόμο, στον οποίο με είχε οδηγήσει το ποτό και το όπιο. Δεν με ενδιέφερε που πήγαινα, έφευγα για να ξεφύγω από την αλήθεια. Δεν είχα σημασία, δεν ήξερα τι έκανα, δεν με ένοιαζε που θα κατέληγα. Το επόμενο πρωί δεν θα θυμόμουν τίποτα.
Η ώρα ήταν περασμένη όπως και η υπομονή μου. Έπρεπε να φύγω από την σαπίλα, την δυσωδία, την αποσύνθεσης αυτής της ψυχής. Δεν άντεχα να την βλέπω να βασανίζεται. Έπρεπε να την σκοτώσω.
Το φώς δεν μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει την τιποτένια ύπαρξη της.
Η ηδονή είχε πάψει να βγαίνει από τα βάθη της κραυγής της.
Τα μάτια της, δεν έκρυβαν πλέον μέσα τους την ομορφιά της.
Και εγώ νεκρός και άδειος, πεταμένο κουφάρι ζώου στο έλεος των αρπακτικών..να προχωράω προς την καταδίκη της ελευθερίας ελπίζοντας να σωθώ και να σώσω και εκείνη
Αλλά ήταν αργά.
Ένας άστεγος γέρος καθόταν στο πλάι ενός πεζοδρομείου...έτεινε το χέρι και με κοίταξε με εκείνα τα μάτια...γεμάτα μίσος.
Γνώση.
Η πόλη ήταν ήδη καταραμένη.
Η πόλη ήταν ήδη καταραμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου