Έχω να κοιμηθώ μέρες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Φοβάμαι.
Μένω μόνη μου. Μερικά βράδια με επισκέπτεται μια φωνή. Είναι αντρική μα είναι ήρεμη...τις περισσότερες φορές. Μου διηγήται ιστορίες από το παρελθόν. Αλλά...μερικές φορές νευριάζει και ξεσπά σε ουρλιαχτά μέσα στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω τι είναι αυτή η φωνή, δεν την έχω ξανακούσει σε κανέναν ζωντανό.
Φοβάμαι. Τώρα τελευταία η φωνή έχει γίνει απειλητική. Με τρομάζει. Μου λέει πως είμαι όμορφη, και πώς τα όμορφα πράγματα πεθαίνουν όμορφα. Λέει πως θα ζει στο κεφάλι μου για πολύ καιρό, και τότε εγώ αρχίζω να χτυπιέμαι σαν να νομίζω ότι ξεσκίζοντας τη σάρκα μου θα φύγει από μέσα μου.
Δεν είναι στο μυαλό μου, όχι. Είναι στο κεφάλι μου!
Φοβάμαι. Τις νύχτες πρέπει να κάθομαι κάπου φωτεινά. Το σκοτάδι με τρομάζει. Νομίζω ότι τρελαίνομαι. Κάποτε, είχα διαβάσει για κάποιον που πέθανε από την αγωνία του. Κάπως έτσι θα πεθάνω και εγώ. Θα πεθάνω από φόβο....
Σιχαίνομαι το γέλιο του. Είναι υστερικό. Με τρελαίνει, δεν το αντέχω. Σφυροκοπάει στα τοιχώματα του κρανίου μου και με αφήνει σχεδόν παράλυτη, να προσπαθώ να ανασάνω.
Τώρα τελευταία έρχεται πολύ συχνά. Φαίνεται του αρέσει να με φοβίζει. Το ξέρω ότι σιγά σιγά θα με τρελάνει, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Μένει μέσα μου. Τρέφεται από τον πόνο και τη μιζέρια μου.
Γέρασα. Δεν έχω τις αντοχές ούτε το σθένος που είχα παλιά. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Είμαι 30 χρονών μα έχω γεράσει. Καιρό τώρα πονάει όλο μου το σώμα και έχω εμφανίσει ρυτίδες στο πρόσωπο μου. Αυτό φταίει. Αυτός φταίει.
Βοήθησε με...δεν θα αντέξω για πολύ. Δεν θέλω να καταντήσω σαν την μάνα μου.
Βοήθησε με...διώξε την παρανοϊκή φωνή, δεν μπορώ να την ακούω άλλο. Θα με τρελάνει σου λέω, δεν θα είμαι πια αυτή που γνώρισες!
Βοήθα με! Φοβάμαι και την σκιά μου...φοβάμαι ακόμα και εσένα!
Βοήθα με! Σκότωσε με...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου