"Είσαι δική μου/ γιατί σε αγάπησα, πολύ/ και δεν άφησα/ να πέσεις/ να φθαρείς/ μέσα σε κάτι/ προβλήματα/ δικά μου/ ναι, δικά μου/ γίνηκαν και αυτά.../ που ίσως άφησα/ που ίσως δάκρυσα/ σε μια ιστορία/ που άρχιζε/ και τέλειωνε/ σε κάποια αγκαλιά/ γεμάτη όνειρα/ και ξημερώματα φωτεινά.../ Είσαι δική μου/ τι κρίμα/ αλύπητα τα χρόνια/ γυρνάνε/ περνάνε/ και όλο ζητάνε/ συντροφιά/ και εσύ τώρα/ με κοιτάς.../ σαν τα χάδια σου/ γίνονται φωλιά/ και εσύ τώρα/ με κοιτάς/ σαν τα χάδια σου/ γίνονται φωτιά/ και ένα φως/ δικό μου φως..."
Γιάννης Βέλλης
1 σχόλιο :
"Ένα φως, που απλώνεται/ γιγαντώνεται/ σε ένα σύμπαν/ και έχει δύο συνεργούς/ με μια διαφάνεια/ να το προστατεύει/ από τα άγρυπνα μάτια/ των κακών, λουλουδιών/ που μαυρίζουν τις ψυχές/ κάτω από πέτρες/ που ήλιος δεν στέκεται/ και φως δεν γεννιέται.../ ούτε δίνεται..." Γιάννης Βέλλης
Δημοσίευση σχολίου